18 juni 2022

Het is inmiddels meer dan een week geleden dat ik een blog geschreven heb. Niet zonder reden helaas.

Na een heftige buikpijn op woensdag de 8e juni gedurende de hele nacht op donderdagmorgen diarree, maar dat bracht geen verlichting. Wel Odina in de tuin gelaten voor haar behoefte, maar toen ze weer binnen wilde ben ik weer gaan liggen. Nog steeds heftige buikpijn. Pas om 11.45 uur moest ik overgeven. Ik had uit voorzorg een teiltje bij het bed gezet. Toen ik het teiltje aan het omspoelen was gebeurde het. Eén felle steek hoofdpijn rechts en ik kon niet meer staan, viel met links tegen de muur en wc-pot aan. Ik wist meteen dat het niet goed was, maar mn telefoon lag nog in de woonkamer. Op mn kont naar de woonkamer geschoven. Ondertussen halverwege weer overgegeven. Gelukkig een klein beetje en naast het kleed. In de kamer Saskia een berichtje gestuurd of ze me wilde bellen. Een kussen van de bank gepakt en zo op de grond blijven liggen. Ze belde snel en ik legde eea uit. Ze zou meteen komen om Odina mee te nemen en de ambulance te bellen. De sapeur-pompiers (ofwel brandweer eerste hulp) was er snel. Ze deden wat metingen nadat Saskia had verteld wat er gebeurd was. Daarna op de brancard via het woonkamerraam naar buiten. Het kostte de mannen (3) moeite om de brancard vast te zetten in de bus en toen in snelle vaart naar Nevers. Het was een erg oncomfortabele rit zonder vering in de bus en ik had nog steeds veel buikpijn. Eenmaal bij het ziekenhuis duurde het best nog lang voor ik binnengebracht werd. Ik kende de urgence afdeling al van de 22e december en wist hoe druk en en chaotisch het daar toegaat. Eenmaal op een kamer en een brancard van het ziekenhuis allerlei vragen en metingen. Daarna lag ik een tijd alleen. De pijn werd weer heftiger en ik moest overgeven, maar kon niet bij de bel, die hing te ver aan de muur. Alles over het bed en vloer gekotst. Toen ze dat hoorden werd alles meteen "schoongemaakt" door er een stel lakens op te gooien en mij schone lakens te geven. Daarna weer alleen, maar gelukkig wel met een spuugbakje. Dat heb ik nog eens moeten gebruiken. Omdat de pijn bleef kreeg ik morfine en toen werd alles rustig. Dezelfde avond nog een ct-scan gehad, waarna een arts mij vertelde dat er niets bijzonders op te zien was. De andere ochtend hadden ze de kamer nodig en werd ik op de gang gezet met nog een stuk of 10 anderen op brancards. Rumoerig, druk en chaotisch. Veel mensen kregen een korte behandeling en konden weer weg tot ik nog zo ongeveer alleen op de gang lag. Gelukkig geen pijn en geen overgeven meer. Pas tegen het einde van de middag werd ik naar een "gewone" kamer (voor kort verblijf) gebracht op een normaal bed gelegd wat veel comfortabeler was. Echter verder niets gezien of gehoord. Na nog een dag en nacht kreeg ik een bekertje yoghurt wat heel welkom was, want ik had sinds woensdagavond niets meer gegeten en het was inmiddels zaterdagochtend. Diezelfde dag naar een andere kamer gebracht op de 2e verdieping naar ik dacht begrepen te hebben dat het neurologie was, maar toen ik de 15e een MRI scan van mn hoofd kreeg, zag ik bij het rijden met mn bed dat de afdeling ook palliatieve zorg verleende. Ik was al verbaasd over de "luxe" die daar was en de rust. Koelkastje op de kamer, eten van gewoon servies ipv plastc bakjes, etc.
Die dag naar de echte afdeling neurologie gebracht. Daar gaat het net als op gastrologie en chirurgie. Op de 16e kwam de neuroloog en vertelde dat ik een herseninfarct in het middden van mijn hoofd had gehad en dat de oorzaak waarschijnlijk de tumor van afgelopen december was. Ik krijg vanaf die tijd bloed verdunners en cholesterolmedicijnen. Ook heb ik gisteren een hartritmeapparaatje omgekregen, om te controleren of ik geen hartritmestoornissen heb. De revalidatie is aangevraagd en zal maandag wel beginnen denk ik.

Ik heb veel steun, waarvoor ik heel dankbaar ben, van Saskia (zij zorgt o.a. voor Odina), Frank en Marla voor de vogeltjes en Jannie, zij is met haar vriendinnen 2x naar Nevers gekomen om mij te bezoeken en kleding en toiletspullen, maar ook leesboeken e.d. te brengen, die zij in mijn huis hebben opgezocht. Ook verzorgen zij de planten. Alledrie mijn buurvrouwen sturen viavia groeten en zijn meelevend. Heel fijn, maar aan de andere kant ook vervelend dat ik nooit zoveel terug zal kunnen doen.
Nu revalidatie afwachten en proberen zo snel en zo goed mogelijk weer het leven hier op te pakken. Ik mis uiteraard Odina heel erg en ook Coco en Gijs. Het ging net zo goed met zn viertjes. Het is vermoeiend om te typen, omdat mijn linkerhand nog niet meewerkt en het zal dus een poosje weer stil zijn op de blog. Tot later.