Omdat er niet zoveel te melden is dezer dagen hieronder een stukje dat ik gedeeltelijk gekopieerd heb van iemand anders en aangepast aan mijn situatie.
--------
Het leven dat ik nu leef heeft als basis rust. Wanneer ik dit typ zit ik op mijn vertrouwde bank. Mijn gedachten krijgen de vrije hand.
In Nederland had ik na het verlies van Larry in ieder geval tot december 2019 nog verplichtingen. De grootste was geld verdienen. De hypotheek en alle vaste lasten die daarbij hoorden moesten elke maand weer betaald worden. Daarna tot de zomer van 2020 de renovatie van de fermette van Inge in Méas.
Nu de renovatie van mijn huisje in Biches bijna klaar is, is er niks. Niemand verwacht iets. Ik creëer mijn eigen verwachtingen en daarmee verplichtingen, maar die zijn niet afhankelijk van een ander. Als de ander ze niet mooi vind wat ik doe of maak? Jammer dan.
Als je mijn taart niet lekker vindt neem je gewoon geen taart. Het is zo bevrijdend om in deze vrijheid te mogen zijn.
Elke leeftijd brengt wat, maar dit is wel een fase van rust en bezinning.
Toen ik jong was had ik allerlei drijfveren. Ik moest laten zien dat ik iets kon. Bewijzen dat ik moeder kon zijn, mijn huishouden en financiën runnen en ook nog (voor een groot deel) fulltime werken en daarvoor cursussen volgen. Later stond zo ongeveer alles in het teken van de zorg voor en gezondheid van Larry.
En nu zit ik hier, in het huis van mijn dromen. Heb twee kinderen, 7 kleinkinderen en een achterkleinkind waar ik zielsveel veel van hou en meer dan trots op ben. Het is de mooiste rol van mijn leven, mama, oma en overgrootmoeder zijn.
Ik kijk uit naar mijn nieuwe hond en hoop samen vele rondjes te kunnen lopen. Ik kijk om me heen en prijs mij gelukkig. Ik zal de dag prijzen als mijn (klein)kinderen (en natuurlijk andere familieleden en vrienden) kunnen zien waar ik ben.
Daarnaast zal ik uit mijn plaat gaan van vreugde als alle kinderen hier kunnen komen.
En verder?
Verder hoef ik niks en mag ik alles.
Ik leef, en de zon schijnt of de sterren staan te glinsteren aan de hemel.
Zo nu en dan schrijf ik een stukje dat je mag lezen.
----
Geen opmerkingen:
Een reactie posten