Vervolg blog 13 juli 2020

Zondag 12 juli 2020, na 4 maanden in Nederland wegens de corona-crisis, weer naar Méas gereden.
Het was prachtig weer. Ik trof een wildernis aan rondom de boerderij, gras, onkruid, distels allemaal tot een meter hoog op erf, tuin en weiland. Het hek ging daardoor zelfs bijna niet open. Inmiddels was het al 27 gr. zodat het leeghalen van auto, dakkoffer en een paar dingen uit de aanhanger een zweterige aangelegenheid was. Binnen viel het allemaal heel erg mee, hier en daar wat kleine spinnen en wat stofwebjes. Bovendien heerlijk koel binnen.

Maandagmorgen na het ontbijt eerst mijn spullen wat netter opgeruimd en bij elkaar gezet en vervolgens met een lange broek aan begonnen met de bosmaaier het erf te proberen te schoonmaken. Helaas is het onkruid te taai en te groot en ook het gras is te lang om te knippen met de simpele bosmaaier die ik vanuit Nederland heb meegsnomen. Daarna nog een tijd bezig geweest om met de hand de troep er uit te trekken, maar moest er mee stoppen. Het was te warm geworden. Ik hoorde wat landbouwmachines vlakbij bezig en toen maar de stoute schoenen aangetrokken en ernaartoe gelopen om te vragen of ze misschien het weiland bij Inge's boerderij willen maaien. Ze waren bezig om graan te oogsten en op een ander stuk maaien. Het was tegen etenstijd en de maaier kwam meteen naar me toegereden. Daar bleek de vrouw van de boer op te zitten. Ik stelde de vraag en ze zei meteen dat het moeilijk was, omdat zij er dan teveel voor moesten vragen. Zij hadden voordat de boerderij door Inge gekocht werd daar koeien op de wei staan en onderhielden daardoor het weiland. Alleen schoonmaken is voor hen dus niet interessant. Zij wilde het nog wel aan haar man voorstellen. Die bleek op de oogstmachine te zitten en die kwam er ook bij omdat het etenstijd was. Hij beaamde wat zijn vrouw zei, maar vroeg waarom er geen koeien meer op het weiland konden. Ik legde uit dat Inge daar niet voor voelde i.v.m. de vliegen en ze nog niet weet wat ze ermee wil straks. Zij legden uit dat de koeien er in het voorjaar maar 15 dagen op staan en in het najaar ook nog eens 15 dagen. De rest van het jaar niet. Zij waren goede vrienden van de familie van wie Inge de boerderij heeft gekocht. Uiteindelijk dik een half uur met deze mensen staan praten, ze zijn heel aardig en deelden nog mee heel graag Nederlanders in de buurt te willen hebben, omdat die tenminste positief tegenover de agrarische sector staan. Als er nieuwe Franse bewoners in de verkochte huizen komen levert dat voortdurend strijd op. Ik beloof hen Inge alsnog voor te stellen om weer koeien op het weiland te zetten, zodat het in ieder geval wordt onderhouden. Zij zullen dan de koeien keurig binnen stukken met elektrisch lint houden en bij de tuin vandaan houden. Ook kreeg ik nog een compliment over mijn kennis van de Franse taal. Ze vonden dat het gesprek heel goed ging, wat mij wel weer trots maakte.
Eenmaal terug meteen Inge gebeld en dit uitgelegd en zij was het er mee eens om dan in ieder geval de komende drie jaar weer koeien op de wei te zetten. Daarna kan ze altijd nog beslissen wat ze met het weiland gaat doen. Morgen maar eens naar de boeren terug om dit door te geven.
Vervolgens voor de deur een kralengordijn vanuit Borssele aan de deur gehangen, zodat er niet zoveel vliegen binnen konden komen. De hoeveelheid vliegen viel wel mee, maar nu nog minder, dus beter. Het was nog best een klus, omdat er een stuk af moest.
Ook een driehoekdoek voor het woonkamerraam gehangen, zodat het ook daar nog koeler blijft.
Toen naar binnen gegaan en de grote vogelkooi weer in elkaar gezet en de aga's er terug ingezet, alsmede de kleine kooi schoongemaakt.
Inmiddels was het een uur of half vier en heb ik ik mij opgefrsit en ben een boodschap gaan doen. Eerst langs de dierenarts om voor Csaba een afspraak te maken, omdat hij met één achterpoot mank blijft lopen en er duidelijk pijn aan heeft. We kunnen a.s. woensdag terecht. Daarna naar het postkantoor om de beugeltjes van het fietsenrek dat ik van de caravan heb gehaald op te sturen naar de mensen die dat rek van mij hebben gekocht. Dat kon door de coronacrisis ook niet eerder, maar nu gedaan.
Daarna nog een boodschapje en meteen ik ook even langs het huis in Biches gereden. Helaas staat ook daar het hele terrein vol met metershoog gras. Ik ga maar eens snel een nieuwe krachtige bosmaaier kopen, want anders zie ik het ook daar somber in.
Terug thuis was er weer schaduw voor het huis en dat was heerlijk. Lekker op het bankje gezeten. Na het eten nog een beetje takken weggehaald en gezocht naar de kruiwagen en de riek, die ik bijna niet meer kon vinden tussen al dat onkruid, maar uiteindelijk toch gelukt.
Al met al toch een nuttig bestede dag en best veel Frans gesproken.