2 oktober 2019

Laatste blog van deze periode.
Vanmorgen, ondanks de regen, begonnen met het schoonmaken van de caravan en alles wat weer mee naar Nederland moet eruit halen. Op het beddengoed en Bobby’s mandje na natuurlijk, want we slapen nog een nachtje in de caravan. Wel al buitenkant schoon voorzover ik erbij kon en een zeil erover (hadden vorige bewoners achtergelaten) tegen evt. rotzooi die van boven komt. Er hangen geweldige stofdraden aan al die mooie balken, ook nog een lekker klusje voor de toekomst.
Binnen ook zoveel mogelijk opgeruimd en alvast in de auto gezet. Gestofzuigd en waar mogelijk gedweild, alle luiken behalve die van de eetkamer al dicht gedaan en een emmer water in het toilet gezet, alsmede een jerrycan in de keuken, omdat vanmiddag om 16.00 uur het water er af gaat voor 8 tot 14 uur. Na het uitlaten van de honden tussen de buien door geluncht en toen de eetkamer verder afmaken. Nog één muur en dan is ie klaar. Ik was precies 10 voor 4 klaar, kon nog net alles schoonspoelen en handen wassen. Zo zou het in Nederland zijn, hier niet hoor. Het is nu al kwart over vijf en ik heb nog steeds water. Als ik nu morgen maar kan douchen zou dat lekker zijn, zo niet dan maar thuis douchen😂.
Er moesten een paar dingen op zoals restje chips en rosé. Wat een straf, maar niet heus. Er zaten nog twee glazen in het pak dat we in de eerste week van september kochten. Zuinig geweest dus, om de dag een glaasje is netjes toch? Er is toch geen tijd meer om een nieuw project te starten en ik wil ook niet te moe zijn om morgen te gaan rijden. Vooral op een trap staan een hele middag voel je goed in de benen met kramp als je eenmaal in bed ligt.
Vanmiddag kreeg ik weer een telefoontje van EDF. De Engelssprekende Dominique. Ze meldde dat alles nu in orde was met het contract en dat Enedis zo spoedig mogelijk ons weer zou aansluiten op de elektriciteit. Ik had haar gisteren ook al gezegd dat we niet zonder zaten, maar dat was kennelijk niet doorgedrongen. Nu wilde ze ons weer heraansluiten. Onzin, want ik heb elektra. Weet u dat zeker? vraagt ze. Ik zeg ja, natuurlijk. Ik sta in het huis en mijn lampen branden. Oh, bent u in Frankrijk? Ja, duh, dat zei ik gisteren ook al. Kennelijk is haar Engels toch niet zo geweldig. Afijn, alles was ok, sorry en tot ziens. Je blijft lachen, de ene keer krijg je nauwelijks contact en de andere keer blijven ze je bellen.
Al dat paren van Coco en Gijs heeft geresulteerd in een ei vanmorgen. Ze zitten nu stijf tegen elkaar aan, gek stel. Ze zit ook niet op het ei, maar dat heeft al anderhalf jaar toch geen zin want er is nog niet één eitje bevrucht geweest. Zal dus nu ook wel niet zo zijn.
Zometeen weer honden uitlaten (het is nu gelukkig al weer een poosje droog), dan eten en vanavond op tijd naar bed.
Hoogstwaarschijnlijk vanaf 4 november a.s. weer het vervolg van de renovatie en deze blog. Au revoir.